Het waren twee mooie jaren!

Tsja, aan sommige dingen komt ook een eind - zo namen we recentelijk afscheid van Tintin.

Met dit stukje willen we reflecteren op hoe de twee jaar met Tintin zijn verlopen. Dingen gingen goed. Dingen gingen minder goed (of slecht). En door hier wat over te schrijven, geven we het voor onszelf een plekje, vertellen we je hoe wij als Peoples erin zitten én geeft het ook een realistisch beeld over hoe het er bij organisaties aan toe gaat.

Watskeburt?

We zijn twee jaar geleden met Tintin gaan samenwerken, en dat beviel in het begin heel goed! Nadat we Tintin via Emma@Work leerden kennen namen we het ‘risico’ om iemand met ‘een beperking’ (een chronische zenuwziekte) aan te nemen. Gaaf toch!

Er was een persoonlijke klik, en een enorme drive, dus dat zag er allemaal goed uit. Steile learning curve, voor groepen staan en talenten ontdekken, ontwikkelen en inzetten!

We hebben veel van elkaar geleerd, en wij ook over onszelf. Want onze experimentele manier van zelforganisatie met ‘weinig aansturen’ en ‘doe maar, komt goed’ bleek niet zo lekker aan te sluiten bij de behoefte van Tintin. Toen we dat later over een andere boeg gooiden ging het gelukkig soepeler!

Alleen toen… Ging het fysiek echt minder goed met Tintin. Balen natuurlijk, vooral voor haar. Want als je je dreamjob eenmaal hebt gevonden, maar toch moet constateren dat het ‘m niet gaat worden - dat is een bittere pil. Hebben we haar volle bak de ruimte voor gegeven, want dat doe je dan. Alle focus op uitrusten en herstellen - de rest komt later wel.

En ja, dat is gedoe, bedrijfsartsen, reintegratie plannen, je kent het wel (wij gelukkig ook). Maar kop omhoog en door; wij vinden dat je mensgericht moet ondernemen en organiseren. Dus daar doen we alles aan om dat voor elkaar te krijgen. Juist voor iemand als Tintin.

Wat vinden we er nu zelf van?

Na twee jaar komt er nu een einde aan de samenwerking; wij zijn op langere termijn geen duurzame oplossing voor Tintin. Wij kunnen de job en omgeving die ze nodig heeft om te shinen niet bieden. Stom.

Toch kijken we positief terug op het hele traject; we hebben een heel leuk iemand ontmoet en geholpen om grote stappen te zetten en een flinke groei door te maken. En we hebben veel over onszelf geleerd, over onze talenten om ons aan te passen en ruimte te maken. Ook al is de uitkomst echt niet wat we aan het begin gehoopt hadden, is het zo toch goed. We zijn trots op hoe we hier als ‘werkgever’ mee om zijn gegaan. Er alles aan gedaan hebben om het wél te laten werken voelt niet alleen goed, het laat ook de andere collega’s en eventueel toekomstige collega’s inzien hoe we met mensen omgaan en willen omgaan. Dat is belangrijk.